System plików Linuksa (ext2 i jego nowsza wersja ext3 oraz ext4) ma budowę bardziej podobną do sieci niż korzenia drzewa.
Podstawowym pojęciem są tzw i-węzły (inodes). Są to struktury systemowe przechowujące informacje na temat plików
i katalogów przechowywanych na dysku. W nim są zapisane wszystkie dane dotyczące pliku: właściciel i grupa, rozmiar, czas utworzenia i modyfikacji, informacje dotyczące zapisu i odczytu, a także fizyczne położenie na dysku.
Każdy i-węzeł posiada numer ale nie nazwę, wiec plik nawet jej nie potrzebuję! Konsekwencją tego jest fakt, iż każdy katalog to tak naprawdę plik z zapisaną informacją o numerze i-węzła i nazwą oraz to, że do każdego pliku
można stworzyć wiele nazw. Tutaj dochodzimy do ważnych pojęć jakim są dowiązania sztywne i symboliczne.

Dowiązanie sztywne jest to wskazanie na ten sam plik w innym miejscu niż nastąpiło pierwsze dowiązanie.
Dla systemu plików nie ma więc różnicy skąd nastąpi interwencja na pliku bo i tak modyfikowany jest obiekt wskazywany przez i-węzeł. Ograniczeniem jest fakt iż dowiązanie twarde (sztywne) jest ograniczone do jednego
systemu plików. Dopiero usunięcie ostatniego dowiązania twardego powoduje usunięcie pliku z dysku.

Dowiązanie miękkie jest to wskazanie na dany plik, które może przekraczać systemy plików. Jednak usunięcie wskazywanego pliku powoduje iż plik faktycznie zostanie usunięty. Dowiązanie miękkie nie broni przed tym.
Można je porównać do skrótu z Windows’a.

Katalogi są traktowane jak zwykle pliki, jednak ze względów porządkowych zakazane jest tworzenie wielu dowiązań do jednego katalogu.