Na moim nowym serwerze zacząłem instalować usługi pocztowe i doszedłem do momentu, w którym chciałem wysłać testowe email-e. Standardowo robiłem to tak:
echo "Test" | mail -s "TestX" ktos@localhost
Pojawił się tylko jeden, mały problem:
[root@ziutusLinux1 pluginconf.d]# echo "test" | mail -s "test1" root@localhost
-bash: mail: command not found
Proces aktualizacji systemu można podzielić na dwa etapy: pobranie informacji o dostępności określonych pakietów w określonych wersjach oraz pobranie tych pakietów i ich zainstalowanie. Dzięki temu możemy sami zdecydować kiedy i co aktualizujemy.
Ubuntu stworzyło infrastruturę pozwalającą w łatwy sposób dodawać oprogramowanie do ich dystrybucji. Wgrywasz na ich serwery kody źródłowe a oni przygotowują pakiety na różne wersje systemu, architektury itp. Koncowy użytkonwik wydaje następnie jedno polecenie i dodaje do systemu nowe źródło oprogramowania, dalej pozostaje już mu jedynie instalacja oprogramowania w ulubiony przez niego sposób (apt-get, aptitute itp.). Więcej informacji: https://help.launchpad.net/Packaging/PPA
W przypadku dużych środowisk, mówimy o setkach jak nie tysiącach systemów, musimy być pewni że środowiska mają taką samą konfigurację (takie same wersje pakietów). wynika to z faktu, iż nie możemy pozwolić sobie na jakiekolwiek problemy, oprogramowanie przetestowane na serwerach testowych musi być zainstalowane dokładnie w tych samych wersjach na serwerach produkcyjnych.
Gdy używamy up2date lub yum zostaną zaisntalowane ostatnie dostępne aktualizacje, czyli systemy aktualizowane ostatnio a aktualizowane 2 tygodnie temu będą się różnić.
Najbardziej uniwersalnym sposobem instalowania oprogramowania w Linuksie jest kompilacja ich ze źródeł udostępnianych przez autorów. Plusami takiego sposobu jest możliwość maksymalnego dostosania go do naszych potrzeb (architektura procesora, opcje konfiguracji i kompilacji programu), minusem brak zależności a czasem nawet możliwości łatwego odinstalowania aplikacji. Cóż, nic nie jest idealne.
Debian posiada kilka narzędzi dostępnych także w innych dystrybucjach oraz bardzo przydatny mechanizm konfiguracji wstępnej pakietu. Tak więc pakiet podczas instalacji może być skonfigurowany a następnie zrekonfigurowany, jeżeli będziemy tego potrzebować.
Debian posiada własny system pakietów o nazwie DEB. Jest on najbardziej zaawansowany z wszystkich linuksowych rodzajów. Oprócz informacji o wymaganych współzależnościach ma także możliwość sugerowania zainstalowania innych programów, które znacznie rozszerzą jego możliwości. Dodatkowo system kontroluje wersje instalowanych pakietów przez co dla każdej dystrybucji są dostępne programy w odpowiedniej wersji.